Hasta adam zannedip paylaşanlar devleti;

Karşısında bulmuştu inanmış bir milleti.

İstanbul’a yol bulmak için Çanakkaleden.

Çöreklenmişti düşman gelip yedi düvelden.

Vatanın talihinin karardığı o günler,

Şehadete yürüdü İkiyüz elli binler.

Değişen sade zaman.Düşman aynı sürüngen.

O koca gövde işte doğrulmak üzereyken,

Sinsice yaklaşırken bu gövdeye yılanlar,

Taksimde bir kalkışma ne kadar da manidar!

Rüyada Ayasofya gören aç komşucuğun,

“İstanbul bizim”diyen serkeş çocuk çoluğun,

Halkını uçaklarla katleden hergelenin,

Yada elleri kanlı maskeli sergerdenin…

Oyuncağı olamaz koca bir millet.Ancak,

İşbirlikçiler ile onlara inanacak;

Aklı evvel devrimci,eyyamcı şirretlerin.

Bilmez mi ağaları, bu hesaplar çok derin?

Elini oğuşturur “ölümler gelsin”diye

Yangına benzin döker “namert sevinsin” diye.

Tahrir ile Taksimi aynı sanan zavallı.

Galebe için çıkan ses mazlumun olmalı.

Milletin ordusunu millete kışkırtanlar,

“Kağıttan kaplan” diye onu yaftalayanlar…

Ordu dimdik ayakta,görevinin başında.

Lakin milletin değil;hasmının karşısında.

Bu vatan sahne değil,bu millet de figüran.

Darbe için çok bekler askerden medet uman.

Cirmi kadar ateşi,daha fazla yer yakmaz.

Emin olun şapkadan bu defa tavşan çıkmaz.

Meydanlarda talanla vatan teslim edilmez.

Anarşist mülkü değil. Taksim, taksim edilmez.